Մի օր ես որոշեցի անտառում ման գալ: Գնացի այգ… կներեք անտառ մեկ էլ ինչ տեսնեմ, որ լավ լինի: Մի քանի հնդիկ նստած եղնիկ են ուտում: Դե արի ու ասա մի կերեք ախր շատ ախորժելի էր… լավ թեմայից շեղվեցի: Նրանցից մեկը ինձ տեսավ և ասեց. – Աբազուզու,-թե բան հասկացա ամոթ ինձ: Իմիջայլոց ես արդեն երեք ժամ էր ինչ կորել էի: Ինձ մի կերպ համուզեցին, որ ուտեմ: Ճիշտն ասած եղնիկը մեղկս գալիս էր: Կերա կշտացա . հիմա էլ ուզում եմ բացատրեմ իրենց, որ ինձ անտառից դուրս հանեն ուզում էին գցել հրաբուխի մեջ(թե անտառում որտեղից հրաբուխ հարցրեք ու ուզում էք բացի ինձնից): Հազիվ ետ կանգնեցրեցի: ՀԻմա ասում եմ – Ուզում եմ գնալ տուն,- գիտեք ինչ է պատասխանում.- դուն , դուն կապիկ կլոր:
Ես արդեն հոգնեցի իրենցից: Մի կերպ եմ հասակացրել, որ ինձ տուն տանեն: Անտառից դուրս եկանք թե չէ սկսեցինք փաղչել, ես իրենցից իրենք մեր աշխարհից:Դե տուն հասա սկսեցի պատմել բոլորին իրենք էլ պատասխանում էին ծիծաղելով.- Դուն, դուն հ~ա, եղավ մենք էլ հավատացինք: Այս պատմությունը պատմեցի, որ չվախենաք անծանոթ վայրում կորչելուց:
Комментариев нет:
Отправить комментарий